Zuidereiland verhaal

Hoi allemaal,

Het is even geleden, maar ik wil toch nog even over het zuidereiland schrijven. (aanrader lees alleen de laatste alinea, dat is een samenvatting anders ben je te lang bezig met lezen).

Na de beloftes om voorzichtig te zijn, geen gekke dingen te doen, voor het donker thuis te zijn en niet te hard te rijden ben ik 7 juni ’s avonds met de bus uit Hamilton vertrokken naar Wellington, in Wellington kwam ik ’s morgens aan na een reis van ongeveer 9 uur. Gelukkig was ik op tijd voor het vliegtuig naar Christchurch één uur later. Daar aangekomen begon de reis, alles had ik al voorbereid om zo goedkoop mogelijk de twee weken door te komen. Auto gehuurd, hostels geboekt, hier en daar een trip geboekt en het belangrijkste van alles….. een afspraak gemaakt om samen met de Nederweertenaar Remie twee weken lang ABN te kalle en kuj te kieke.

Maar goed, ik moest nog even volhouden te Engelse totdat ik de huurauto had opgehaald. Hiermee kon ik naar Rakaia sjeezen en Remi ophalen. Daar aangekomen een goeie kop koffie en we konden vertrekken. Op naar Lake Tekapo! dit was een paar uur rijden en onderweg hebben we een aantal keer een zand en/of gravel pad gepakt, het duurde helaas niet lang voordat het eerste sterretje in de vooruit zat, dat was de eerste keer dat de auto van Haperen gehoord had. Aangekomen in ons hostel bij Lake Tekapo zijn we een wandeling gaan maken, op naar de top van een heuveltje. Daar aangekomen was het al zo donker en mistig dat we besloten zo snel mogelijk terug te gaan. Niet over het pad want dat was een omweg, neeeh we gaan recht door het bos, na wat stuntelen kwamen we weer op het pad terecht en zijn we aan onze pannenkoeken begonnen.

Op naar Mount Cook! De volgende dag zijn we met twee Aussies naar Mount Cook gereden, heel apart om twee volwassen kerels die al vanaf hun 5de geen sneeuw hadden gezien in de sneeuw te zien spelen… ik kan je verzekeren, een heleboel sneeuwballen werden gemaakt. Een fijne wandeling en een warme koffie later vertrokken we weer verder. Op naar Omarama! Nadat we het hostel hadden gezien zijn we weer met de auto een gravel pad opgeschoten, hier konden we na een tijdje naar een kleimijn lopen. Dat gedaan hebbend, teruggereden naar ons hostel. Hier zijn we aan onze pannenkoeken met appel en stroop begonnen (behoorlijke vooruitgang in koken).

De volgende dag. Op naar Dunedin! Dit via Oamaru, in Oamaru zijn we naar pinguïns, zeeleeuwen en een oude whiskybrouwerij gaan kijken. Was een lang dagje met veel kijken, want die dorpjes liggen allemaal niet om de hoek. In Dunedin hadden we het plan om naar het strand te lopen, door het slechte weer de verkeerde kant oplopen zullen we maar zeggen. Het ergste was nog dat we een veel te steile weg opgelopen zijn en die dus ook weer af moesten.

Het bleef slecht weer in Dunedin, dus zijn we ’s morgens vertrokken. Op naar Queenstown! Het was een lange rit maar het was het waard, de naam zegt het misschien al. Van het zuidereiland is het misschien wel het ruigste dorpje om in te verblijven, je kunt hier alles doen. Wij hebben hier een sheepfarm bezocht. We kwamen erachter dat een sheep in NZ dus een schaap is, geloof het of niet. Nou, wat zal ik erover schrijven... Goede koffie, fijne gebakjes, helemaal top. ’s Avonds heb je een enorme keuze uit cafés om iets te drinken of wat dan ook. Toen het tijd was om te slapen hebben we fijn de wekker gezet om 6.00…..




Voor de volgende dag in Queenstown stond de trip naar Milford Sound op de planning. Deze trip wil zeggen 6.45am vertrekken in de bus voor een 4,5 uur ritje, een boottochtje van een uur of anderhalf en weer terug met de bus. ’s Morgens met wakker worden vroegen we ons af wanneer die wekker nu eens af zou gaan, na een blik op de klok (6.40am) was het inderdaad tijd om op te staan. Deze dag werd weer wat geleerd, am is namelijk in de ochtend en pm is in de avond wat dus wil zeggen een wekker gezet op 6.00pm gaat niet af in de morgen. Met de pasta pot, de messen en het brood in de hand en de gulp nog open vlogen we de straat op. Tot onze grote verbazing konden we niet naar onze auto, we keken eerst uit op een bus.. de bus die 5minuten voor ons hostel aan het wachten was om naar de verzamelplaats te vertrekken voor een geweldig dagje Milford Sound. De buschauffeur vond het wel humor en heeft het de hele dag nog even herhaald wat we verkeerd hadden gedaan. Milford Sound was trouwens mooi, maar ik denk dat dit vergeleken kan worden met het landschap in het Zuidereiland van NZ. Voor de volgende dag stond een shot over jet op de planning (varen met de boot).

Op naar Wanaka! Tenminste dat dachten we, towards Wanaka betekend dus niet in Wanaka,, waar we een mooie wandeling hebben gemaakt… goed door de mooie bergen weer terugcrossen (na een goed bakje koffie) naar Queenstown. Hier in het bootje gevaren, nou dat is sjiek echt sjiek. Na deze ervaring zijn we ons in de auto gestapt voor een lange rit, opnieuw langs Wanaka dan langs Haast en Fox Glacier. Op naar Franz Josef! Nou haast hadden we wel, we dachten dat we te laat zouden zijn om nog op de weg naar Frans Josef te komen, blijkbaar zaten we daar al op. ’s Avonds toen het donker was kwamen we aan, hier zijn we ons pizza gaan eten met Stefan van Waarden en de rest van de reizigers. Doordat we niet wisten van elkaar dat we bij Frans Josef waren en random een smsje hadden gestuurd, was het een mooie avond geworden toen we dit van elkaar wisten.

Op naar Fox Glacier! Deze dag hebben we op de Fox Glacier gelopen, prachtig.. lopen op een ijsschots die per dag ongeveer 3 meter verschuift, niet dat ik dat echt wilde mededelen, het was gewoon indrukwekkend!. ’s Avonds hebben we ons weer in Frans Josef verscholen om de volgende dag naar Nelson te vertrekken.

Op naar Nelson! Weer een lange dag in de auto, gelukkig hadden we nu gezelschap van een Belgische die het autorijden een stuk leuker maakte. Een stukje Arthurs pass ingereden, dit was weer een prachtig stukje van NZ. In Nelson konden we bij familie van Remi blijven slapen, dat vonden we natuurlijk super!

De volgende dag was de slechtste dag van de twee weken, het heeft de hele dag geregend en we hebben toen ook niet veel gedaan en niet gewandeld. Dat was eigenlijk de eerste dag dat we niet veel gezien hebben, toch zijn we de dag nog goed doorgekomen.

Abel Tasman, dat is hetgeen wat we ook nog in Nelson wilde doen, dit hebben we dan ook geboekt en hebben we even gelopen. dit was helaas niet zo indrukwekkend na een week prachtige dingen te hebben gezien. Langzamer hand hadden we alles ook wel gezien en wilde we zo langzamerhand een beetje op huis aan.

Nou gelukkig konden we een beetje op huis aan, maar eerst nog walvissen kijken. Op naar Kaikoura! Dit via Picton voor een lekker bakkie koffie. In Kaikoura aangekomen was het alweer avond en zijn we wat rond gaan struinen (na onze hostel geregeld te hebben, want ik had alleen een plaats voor de caravan geboekt). Bij toeval sloegen onze eerder ontmoette Aussies de verkeerde weg in, de weg waar wij op liepen. Kunt wel voorstellen wat een verwonderde kreten toen werden uitgesproken.

Na een kort nachtje met wat voetbal erin zijn we op de boot gestapt om de walvissen te begroeten. We hebben geluk gehad, we hebben 4 walvissen gezien terwijl het gemiddeld 1-2 walvissen is. Ook hebben we kunnen ontdekken dat we beide niet zeeziek worden, al stinkt de hele boot naar zeezieke mensen. Op naar Hammer Springs! Dezelfde dag zijn we nog naar Hammer Springs gegaan, hier liggen wat natuurlijke hotpools. We hebben ze toch maar geprobeerd, maar dat was niet alles. De pannenkoeken daarentegen waren de beste van de week.

Van Hammer Springs gingen we even langs Christchurch, maar vooral weer naar Remi z’n koeien. Op naar Rakaia! In Christchurch was het trouwens wel een groot bouwval, een heleboel getimmer en gezaag en winkelen kon je in zeecontainers. Aangekomen in Rakaia hebben we ons goed vermaakt, een beetje kunnen werken en zijn we zondagmorgenvroeg vertrokken naar het vliegveld. Dit om terug te vliegen naar Wellington, waar Remi door familie werd opgehaald en ik mooi mijn bus kon missen naar Hamilton.

Toch ben ik ’s avonds nog in Hamilton aangekomen.

Voor de mensen die dit verhaal niet willen lezen, een samenvatting:
Veel plezier, Veel Brandstof, Veel kilometers, Veel gezien, Veel kans dat de autoruit vervangen moest worden door nog wat extra sterren na de eerste, Veel wandelingen, Veel ervaringen, Veel geld en twee weken later ben ik veilig aangekomen op de plek waar ik vertrokken ben. Natuurlijk is het allemaal maar moeilijk te omschrijven en lijkt het me het beste als je zelf een keer gaat of wanneer ik terug ben in Nederland even een pilsje met me te pakken.

Regards,
Stefan